Et ging all täge Owend. Maria had Mujte bej den Wind vorüttekomme. Sej trok sech ör Koppdukk dieper in’t Gesecht, dat sej niet so vööl Sand in ör Ooge kreeg. So müj was sej van den wijje Weg, dat ör Been sej host nimmer drugge. Sej was met öre Joseph op de Weg nor Bethlehem, want dor was hej thüs, en dor mosse sej sech inschriewe loote. So woll et den Kaiser Augustus häbbe, den woll genauw weete uwvööl Menze in sin Rik läwden. En den „Statthalter“ van Syrien had dorför te sörge, dat alles nor de Kaiser sinne Well ging. Now was et heele Volk in Bewägong, wäges dat sech alle Menze dor mälde mosse wor sej vandann koome. So moss dann ok Joseph met Maria den lange Weg von Nazareth bes nor Bethlehem herop gohn. Joseph had onmöndeg Sörg öm sin Frauw, dij benne kort en Kindje verwachte. Sent öm den Engel geseijt had, dat et Cott Vooder eiges was, den öm dat Kindje oonvertrauwde, koom hej de Sörg gornimmer drüt. Wor kreeg hej bloos för de Nacht en Dak öwer de Kopp her?
Hej had gut en wäll on en Stökk of twenteg Dööres gekloppt. Mar gen Menz woll dij Tweej opnehme, ok nij eene had en Hort för dij ärm Frauw. ln Bethlehem ging et öm ok nij anders. Hej keek met fochte Ooge täge den Hemmel. Sin Bäje was wäll mehr en Rupe öm Hölp: ,Liewe Gott Vooder, uw sall ek dij gesägend Frauw schötze, as gej min gen betje hälpd? En et leek as wän den Heer now Hölp schekkden, want sej fonde en kleine Schüür; medden op en frej Fäld. Joseph was so blij, dat hej effkes den Arm öm Maria lägge moss, en säj: ,Now sin et blos nog mar en poor Trääj, Frauw, dann kö’j ow ütröste, en määrn könne wej werr dor tägen in. Ewell duw sej sech dat Schüürke bekeeke, soge sej dor ennen Oss en ennen Esel drin stohn – dornäwe was blos nog sön klein fitzke Plätz frej.
Sej öwerleijden nij lang, en Iiete sech doodmüj in dat Hükske neer. Op de Medde vanne Nacht woss Maria dat ör Stond gekomme was, en miek Joseph wakker. Den greep sech now dat Kreppke van de
Diere en miek dor so gut et ging en Bedje för’t Kindje drüt.
Maria schöörden ör Önderkleed in vier Stökke. Tweej dorvan deej sej in’t Bedje, in dij andere tweej woll sej et Kindje wekkele. Joseph miek sech now droon van sinne Ömhang sön Oort Döör vör den Stall te kriege, want de Wind dreew ömmer den heele Sand nor benne. Hej was on’t ploore dat Deng fasttestoppe – dortrok op ens en häll Lecht öwert Schüürdak, dat hej host vör Schrekk ömfiel. Dör de stelle, düstere Nacht hörden hej now en häll, dönn Stemmke krässe. Versechteg, dat den Ömhang nij werr heronder fiel, ging hej nor benne, öm te hälpe wat nog te hälpe was. Duw sej meteen dat Wörmke in dij Lappe gewekkelt hadde, leijden sej et in’t Kreppke. Maria en Joseph kosse et nij begrippe, dat det klein, onnösel Deng, wat toch nij anders leek as enne gewohne Menz, den liewen Heer eiges was, den in de Wält gekomme es öm se werr in’t Loot te brenge. Mar sej Iiete gen Twiffel opkomme, want allebeij hadde sej nog de Wöörd van den Engel in ör Ohre. Sej knejden neer en dankden Gott Vooder för dij groote Ehr dij öwer ör klein Famillij gekomme was. En sej nümmden et Kind.ie ,Jesus, so’s den Engel et verlangt had. Den hälle Steern den öwer Bethlehem stond soge now ok dij Herders, dij nät met öre Koppel Schööp den Högel opklomme. Sej wosse niet so rechteg wat sej dorvan halde kosse, mar duw koom all ennen Engel so kort bej geflooge, dat sej et met de Angst te duun kreege. Ewell den riep now: Sit mar nij bang, ek sin gekomme ow de Weg te wiese – de Weg nor Bethlehem! Dor es vannacht en Kindje geboore, Jesus met Naam. Et let in enne effe Stall in en Kreppkg en es ärm näs gej allemool – mar et es nimmes anders as onse liewen Heer; den in de Wält gekomme es öm Freeden te brenge, för alle Menze met gujje Well. Lopt gauw et Hemmelslecht te finde, ek wies ow de Weg! En sägt et wijer wat gej gesiehn häd!. En sej fonde et Lecht van de Wält wat Menz geworre was, fiele op ör Knejje öm te bäje en te danke. Den groote Steern stond now stekk öwert Schüürke en bleev dor ok. Van den Hemmel was en Senge te höre, as wän dor düsende van Engeltjes on’t jubiliere wasse. En et helleg, mittreg Kindje lachden – want nog was dor alleen mar Lievde rondheröm, en peelden et Schüürke met en Löchte dat all van wijjem te siehn was.